Maarten en Moustafa
– 1 –
Het was woensdagavond, half acht. Ik zat in mijn eentje op een bank in de soosruimte van het buurthuis, waar nog zeven andere jongens rondhingen. Stuk voor stuk grote, Arabische jongens; zo tussen de zestien en de twintig jaar, was mijn indruk. Ze kletsen wat en telefoneerden, rookten sigaretten op de stoep van het buurthuis – en af en toe een joint, dat kon ik ruiken – en ze speelden tafelvoetbal.
Achter de bar stond de jeugdwerker, ene Ernst-Jan. Hij was naast mij de enige Nederlander. Nou ja, ‘autochtoon’ moet ik natuurlijk zeggen.
De Arabische jongens stoeiden met elkaar en gingen op internet. Op pornosites. Vooral op sites waar blonde vrouwen, vrouwen die er heel hoerig uitzagen, werden geneukt door donkergetinte mannen; dat kon ik allemaal precies zien, vanaf mijn plekje op de bank, want ik zat steeds stiekem naar ze te gluren terwijl ik net deed alsof ik zat te lezen in een van de educatieve tijdschriften die op de leestafel lagen.
De oudste van de jongens – die ik dus rond de twintig schatte, misschien ook ietsje ouder – keek zo nu en dan naar mij. De andere jongens noemden hem ‘Moustafa’.
Hij glimlachte zelfs even naar me.
Hij was groot en breed en zag er heel gespierd uit, in zijn strakke witte T-shirt en zijn al even strakke, lichtblauwe spijkerbroek. Hij had een mooie, stoere kop, met kort zwart haar en grote, gloeiende, zwarte ogen. Als hij lachte, dan blonken zijn witte tanden. Zijn handen waren groot en hij had zware, gespierde armen. Hij had een hele grote bobbel in zijn broek, dat zag ik maar al te goed.
Onzeker lachte ik terug.
Ik was voor het eerst in het buurthuis. Doordat mijn vader werkloos was geworden en alsmaar geen nieuwe baan kon vinden, hadden mijn ouders het vrijstaande huis in de chique wijk waarin we woonden, moeten verkopen; we waren verhuisd naar een bovenwoning in een achterstandsbuurt achter de spoorlijn, waar nauwelijks witte Nederlanders woonden, maar bijna alleen allochtonen. Vooral veel Arabieren: Marokkanen, Algerijnen, Tunesiërs, Irakezen, Syriërs en nog veel meer.
Toen mijn ouders me hadden verteld over de verhuizing, had het gevoeld als een afgang om te worden verbannen naar zo’n armoedige buurt. Maar toen ik voor het eerst vanuit onze nieuwe woning de straat op ging, wist ik niet wat me overkwam: het leek wel alsof ik rondliep in Caïro of in Bagdad! Op dat moment stond ik er voor het eerst bij stil dat ik al mijn hele leven, van jongs af aan, mateloos gefascineerd was geweest door alles wat Arabisch was. In onze witte villawijk had je natuurlijk geen Arabieren, maar wel een bibliotheek, en ik verslond al vanaf mijn zesde iedere week stápels boeken. En ik had altijd intens genoten van de verhalen over schitterende oosterse paleizen met weelderige palmentuinen en over lange tochten met kamelen door een zinderende woestijn, over slangenbezweerders, vliegende tapijten en broeierige harems, over Ali Baba en de veertig rovers en over Sinbad de Zeeman, over geesten die uit een olielamp kwamen als je erover wreef en over drukke markten waar voedsel, specerijen en lederwaren werden verhandeld, maar waar ook slaven bij opbod werden verkocht… Verhalen waaruit wonderlijke geuren leken op te stijgen, en betoverende muziek, maar bovenal een felle, duistere sensualiteit… Ik kon er geen genoeg van krijgen.
En sinds onze verhuizing naar deze achterbuurt had ik het gevoel dat ik zelf was beland in een verhaal uit duizend-en-een-nacht: ik zag mannen in lange jurken waterpijpen roken in winkeltjes die schaars werden verlicht door sierlijke lampjes, vol veelkleurige tapijten en kussens, en gordijnen van glinsterend brokaat; ik snoof de mysterieuze dampen op van pittige kruiden en van wierook, en de vette walm van hasj; ik liet me meeslepen door de hartstochtelijke Arabische muziek die overal luid uit de autoraampjes schalde en door het exotische accent dat ik om me heen hoorde: harde, hese stemmen die kelige en zoemende klanken voortbrachten; en op straat was ik omringd door vurige, donkere ogen en blikkerend witte tanden in knappe, lichtgetinte gezichten met ravenzwart haar…
We woonden hier nu ruim drie maanden. En op deze woensdag had mijn moeder gezegd dat ik maar eens naar het buurthuis moest gaan. Ze had in de gemeentegids gelezen over het jongerenwerk dat daar werd verricht. Ze meende dat er stellig leerzame activiteiten zouden worden georganiseerd en ze verwachtte ook dat ik er in contact zou kunnen komen met jongens van mijn leeftijd. Want ik kende nog niemand in deze buurt.
Ik was vijftien en ik zat nog steeds op het gymnasium in de wijk waar we vroeger hadden gewoond; daar ging ik iedere dag met de bus naartoe. Dat was ver weg. In kilometers, maar vooral qua sfeer. Het leek wel een reis naar een andere wereld! Van een gribus vol coffeeshops, schotelantennes, shoarmatenten en graffiti, waar de winkels opschriften hadden die ik niet kon lezen en de mensen talen spraken die ik niet kon verstaan, naar een statig schoolgebouw met een marmeren hal, waar we dag in dag uit Goethe, Shakespeare, Balzac en Couperus lazen en Homerus en Vergilius vertaalden en doodgemoedereerd een halve les zaten te debatteren over het verschil tussen ‘fonkelen’ en ‘flonkeren’. Ik genoot daar intens van, maar op dat gymnasium zat verder helemaal niemand uit deze wijk, dus ik zat altijd in mijn eentje thuis, met mijn boeken.
Maar nu was ik in het buurthuis geweest en omdat Moustafa naar me had gekeken – en zelfs geglimlacht! – ging ik een week later op woensdagavond opnieuw.
De jongens waren er ook weer. Ik zat de hele avond naar ze te loeren, terwijl zij op hun beurt naar de pornosites zaten te kijken, op de computers die in de soosruimte stonden. Die pornosites zouden volgens de huisregels van het buurthuis geblokkeerd moeten zijn, maar de jongens wisten trucs om ze toch te vinden. Terwijl ze zaten te kijken riepen ze van alles en nog wat naar elkaar, in het Arabisch of in die spannende straattaal die alle jongens in deze wijk gebruikten, een mix van Nederlands, Marokkaans en Surinaams, vol korte, harde klanken. Ik zag dan de zwelling tussen hun benen groter worden, door die blote, blonde, hoerige wijven op het scherm, die werden geneukt door donkere mannen. Het geilst vonden ze de filmpjes van ene Olga, een tengere tiener met kort blond haar, die van onderen helemaal glad was, en die door de grote pikken van de donkergetinte mannen in haar witte kontje werd geneukt. Dan staarden de jongens met brandende ogen naar het scherm en dan fluisterden ze tegen elkaar iets wat klonk als ‘antachhhnak’, met een lange, hese ‘g’, en sommigen van hen betastten de bobbel in hun broek. Ik kwam ogen en oren te kort en nam me vast voor om de woensdag erop weer naar het buurthuis te gaan!
Ik was sinds mijn vroegste herinneringen geïnteresseerd geweest in jongens, en helemaal niet in meisjes, maar ik had dat nog nooit aan iemand verteld.
Toen ik zes jaar was, knipte ik de plaatjes van jongens en mannen in onderbroek uit de oude Wehkampgidsen van mijn moeder. Die plakte ik in een schriftje en dan wreef ik met mijn vinger over al die bobbels in die onderbroeken, ’s avonds voor het slapengaan. Daarbij ontging het mij niet dat sommige bobbels groter waren dan andere. Ik wreef het liefst over de grote bobbels. Het schriftje hield ik zorgvuldig verborgen onder mijn matras.
Bij gym werd ik altijd heel opgewonden als de jongens van mijn klas zich uitkleedden. Ik deed alsof ik zomaar ergens naar zat te staren, maar ondertussen gaf ik mijn ogen de kost! Ik deed niks anders dan naar ze gluren, naar hun blote lijven en naar hun broekjes en met name naar de bobbels in die broekjes. Ik keek zo intens en het was zo belangrijk voor me, dat ik feilloos wist hoe de bobbel van elke jongen eruitzag. Ik wist ook wie welke onderbroeken had, welke modellen en kleuren, en wie ’s zomers ging zwemmen in een boxershort en wie in een zwemslip.
Die broekjes en die bobbels zag ik stuk voor stuk voorbijkomen als ik in bed met mezelf speelde: mijn lichaam betastte en over mijn billen wreef. En niet alleen over mijn billen. Ook ertussen. En aan mijn gaatje voelen, dat deed ik ook dikwijls. Pas later maakte ik ook mijn eigen jongenspiemel stijf en kneedde ik mijn ballen.
Vanaf mijn zevende begon ik allerlei voorwerpen in mijn achterste te stoppen. Die smokkelde ik stiekem de badkamer in, en als mijn moeder dan klaar was met het wassen van mijn haar en wegging, dan deed ik meteen de deur op slot en dan stak ik een kaars of een buisje van het een of ander in mijn kont. Ik zat dan op mijn hurken en liet het voorwerp in kwestie naar binnen glijden. Vervolgens ging ik erop op en neer.
Mijn vader had een zevendelige set schroevendraaiers, in een canvas etui, waarin ze keurig van klein naar groot waren gerangschikt. Die hadden een fantastische vorm: aan het uiteinde was de handgreep dik en bol, een eindje verderop werd hij wat smaller maar vlak voordat de metalen steel begon, zat weer een brede rand; dat gaf me een veilig gevoel, dat die dingen er niet in konden floepen. Ik begon met de kleinste, die was zo groot als een elektriciteitsschroevendraaiertje. Daarmee ging ik in mijn kont op en neer en door de afwisseling van het bolle en het smalle deel van de handgreep werd mijn kringspier beurtelings meer en minder ver opgerekt. Na een dag of veertien was ik toe aan de tweede schroevendraaier en een maand later aan de derde. Na een paar jaar – ik was toen tien, denk ik – had ik de grootste schroevendraaier erin, met een handvat dat drieënhalve centimeter in doorsnee was.
Een jaar later kreeg ik voor het eerst een stijve, zomaar opeens. Dat was heel lekker, maar mijn kont was en bleef het middelpunt van mijn geheime genot.
In de brugklas kreeg ik fantasieën over seks met anderen. Die begonnen steeds met een meisje uit mijn klas met wie ik dan verkering kreeg, maar dat was omdat ik dacht dat het zo hoorde. Want vrij snel na het begin van het verhaal vertrok dat meisje altijd voorgoed naar het buitenland, meestal ergens in Zuid-Amerika, en terwijl het geronk van haar vliegtuig in de verte nog hoorbaar was, werd ik al op een eenzaam fietspad opgewacht door een stel stoere jongens uit vijf havo, die mij tegenhielden en op mijn knieën dwongen en die dan hun jongensbroek open knoopten, waarna er allemaal grote piemels tevoorschijn kwamen, véél groter dan de mijne, die ik moest vasthouden… Het verhaal ging nooit verder dan het zien en vasthouden van die grote piemels, helemaal stijf – want ik had zelf heel vaak een ontzettend stijve pik, eigenlijk de hele dag door – maar daarna wist ik niet hoe het verder moest. Op de een of andere manier bracht ik de piemels van die grote jongens volstrekt niet in verband met de flesjes en schroevendraaiers die ik in mijn kont stopte. En ik kwam ook nog niet klaar, want ik wist toen nog niet hoe ik mezelf moest aftrekken. Dat kwam pas later, toen ik dertien was.
Maar goed, die Moustafa dus, die glimlachte van tijd tot tijd naar mij, en op de derde woensdagavond kwam hij zelfs naar me toe lopen en plofte zomaar naast me neer op de bank! Mijn hart klopte in mijn keel. Hij zat met zijn ene been vlak bij het mijne en onze knieën raakten elkaar bijna. Ik kreeg het er warm van. Ik zag hoe zijn lichtblauwe spijkerbroek zich spande over de bobbel tussen zijn benen. Hij stak een grote hand naar me uit en zei: ‘Hey man. Ik ben Moustafa.’
Ik veegde snel mijn zweterige handpalm af aan mijn broek en pakte zijn hand. ‘Dag Moustafa, ik heet Maarten.’ Godzijdank sloeg mijn stem niet over.
Moustafa legde zijn linkerarm achter mijn rug op de leuning van de bank. Hij vroeg wat ik in het buurthuis kwam doen en ik vertelde dat ik met mijn ouders hierheen was verhuisd en dat ik elders in de stad op het gymnasium zat en daardoor niemand kende in deze wijk en dat mijn moeder daarom had gezegd dat ik naar het buurthuis moest gaan. Eerst was ik nog gespannen, maar hij knikte steeds vriendelijk en daardoor vatte ik moed.
Tijdens het gesprek keek ik naar zijn grote zwarte ogen en soms, stiekem, als Moustafa om zich heen zat te kijken en het niet zag, ook naar zijn borstspieren, die ik door het strakke T-shirt heen kon zien, en naar de biceps van zijn bronzen armen, maar vooral naar zijn kruis; mijn ogen werden erdoor aangetrokken als spijkers door een magneet. Wat was zijn bobbel gróót! Af en toe zakte Moustafa wat onderuit op de bank en dan spreidde hij zijn benen een beetje, waardoor het wel leek alsof de zwelling in zijn broek nog een stukje verder omhoogkwam…
Hij vroeg me van alles en nog wat. Opgetogen door zijn belangstelling praatte ik honderduit. Hij vertelde weinig over zichzelf, viel me op, hoewel ik wel degelijk ook vragen stelde. Moustafa was een bescheiden jongen, was mijn conclusie. ‘Jij kent hier best wel veel mensen, hè?’ vroeg ik.
‘Ik ken iedereen hiero,’ zei hij. ‘Loop maar effe mee naar de andere gasten.’ Hij stond op en liep naar ze toe.
Jeetje, ik had een vriend gemaakt in het buurthuis, en wat voor één! Nog wel de grootste en knapste jongen van de hele groep! Dat deed wonderen voor mijn zelfvertrouwen en ik liep dan ook dapper achter hem aan.
We gingen bij de andere jongens zitten en ik luisterde naar hun gesprek. Dat was grotendeels in het Nederlands, maar af en toe gingen ze over op het Arabisch en dan vroeg ik Moustafa wat het betekende. En dan vertaalde hij het voor me.
Twee van de jongens zaten naar pornosites te kijken; Moustafa zei dat de ene Abdoel was en de andere Walid. Abdoel was een slanke jongen van zeventien van Iraakse afkomst, die zich opvallend soepel bewoog. Walid, een gespierde Algerijn, was twintig. Hij deed fanatiek aan kickboksen, vertelde Moustafa, en ik kon duidelijk zien, door zijn strakke spijkerbroek, dat zijn linkerbeen veel gespierder was dan zijn rechter. Ik zei het tegen Moustafa en die zei dat Walid gevreesd was om zijn verschrikkelijke trappen met links. Nu had ik natuurlijk een fantastisch excuus om nog enige tijd aandachtig naar de strakke spijkerbroek van Walid te blijven kijken en die kans liet ik niet lopen, want ik zag tussen zijn benen een grote bobbel, heel rond en bol. Ik kreeg er een wee gevoel van in mijn buik.
Abdoel droeg een zwarte joggingbroek; daar was niet veel aan te zien.
De jongens kwamen weer op de site van Olga, het blonde tienertje dat zich in haar gladde, witte kontje liet neuken door de donkergetinte mannen, en ze riepen dat ze het een ‘retegeil wijf’ vonden. Daar moesten ze erg om lachen. Toen riepen ze nog iets, in het Arabisch, en toen moesten ze nog veel harder lachen. Ik vroeg Moustafa wat het betekende. Hij grijnsde en zei: ‘Dat ga ik liever niet vertalen.’ Ik zei dat ik dat flauw vond en dat ik het heel graag wilde weten. ‘Ze zeggen dat ze die site geil vinden,’ zei Moustafa omzichtig. Ja, dat haalde je de koekoek! Maar ik wou natuurlijk weten wat ze precies hadden gezegd. Moustafa lachte vrolijk en ik keek naar zijn hagelwitte tanden. ‘Okay, nou heb je er zelf om gevraagd. Ze gebruikten een Arabische uitdrukking: “Je kan beter een gewillig kontje neuken dan een benauwd kutje.”’ Sodeju, daar was ik wel even stil van… ‘Sorry,’ zei hij, ‘maar je wou het zelf weten.’
Ik deed snel alsof ik het heel normaal vond en zei stoer: ‘Nou, het is me ook een geile reet, man, die ze heeft!’ Moustafa grinnikte en hij gaf me een knipoog.
Hij vertelde me wie de anderen waren. Er was een Palestijnse tweeling bij, van achttien jaar. De ene heette Mo en de andere Mokhtar. Ze waren volkomen identiek; je kon helemaal geen verschil tussen hen zien. Ze waren atletisch gebouwd en hadden donkerbruine ogen, lange wimpers en een wilde bos gitzwarte krullen. Moustafa’s broertje was er ook, Hakim; die was zestien jaar, dus wat jonger dan de andere jongens, maar wel een jaar ouder en ook duidelijk groter en breder dan ik. Maar Hakim kwam toch heel jongensachtig over, doordat hij druk en beweeglijk was en door zijn vrolijke, bruine ogen en zijn kleine, bolle kont. Hij volgde steeds over zijn schouder de websites waar Abdoel en Walid naar aan het kijken waren. Moustafa en Hakim waren allebei van Marokkaanse komaf. En dan was er nog een broer van Abdoel, Ali. Ali was een brede, grof gebouwde jongen van negentien met een stoere, pokdalige kop. Hij maakte een agressieve indruk en hij had een harde, schorre stem.
Ik zat de hele avond naar de jongens te kijken en te luisteren.
Na afloop rende ik naar huis. Ik was zó geil geworden! Ik wilde me zo snel mogelijk aftrekken. Want dat deed ik inmiddels heel vaak. Wel drie of vier keer per dag.
Ik had er een gewoonte van gemaakt om bij het klaarkomen op mijn mond te richten en een enkele keer won ik de hoofdprijs: dan spoot ik een hele zaadstraal zomaar mijn mond in! Meestal lukte het niet, maar kwam er wel een flinke klodder op mijn lippen of vlak daarnaast. Dan likte ik met mijn tong het sperma op. Ik zoog er dan een tijdje op voor ik het doorslikte en genoot van de notige smaak en het romige mondgevoel.
Het was het lekkerst als ik bij het aftrekken iets in mijn kont stopte. Dan kwam ik sneller klaar dan anders en ook intenser. Ik had de grootste schroevendraaier allang achter me gelaten. Aanvankelijk was ik overgeschakeld op de hals van lege bierflesjes, omdat die steeds wijder werd; als ik het eerste randje had gehad, dan was het heel lekker om de druk op mijn kringspier geleidelijk te verhogen door het flesje steeds wat verder naar binnen te duwen. Maar het was niet zo eenvoudig om ze ongezien de badkamer in te smokkelen, dus de laatste tijd nam ik vaak een fles bodylotion van mijn moeder, omdat die een kogelvormige dop had die net zo dik was als de fles zelf, waardoor het weliswaar niet zo makkelijk was om hem erin te duwen, maar daarna wel des te lekkerder om hem op en neer te bewegen: mijn sluitspier werd dan door de dop en door het bovenste deel van de fles beurtelings van binnen en van buiten gemasseerd.
Ook nu nam ik de fles met bodylotion. Toen mijn kont er een beetje aan gewend was, ging ik zelfs met de ronde, dikke dop van de fles helemaal mijn kont uit en weer erin. Mijn gaatje bleef tussendoor een stukje openstaan en ik voelde met mijn vingers hoe los het was. Bij de gedachte aan de bobbels van al die jongens in het buurthuis en vooral aan de bobbel van Moustafa kwam ik klaar en spoot ik een krachtige straal van mijn dikke, warme zaad recht in mijn jongensmond. Wow!!
Vanaf toen ging ik iedere woensdagavond naar het buurthuis, want Moustafa had me gezegd dat ze elkaar daar dan altijd ontmoetten. Ik was helemaal weg van de jongens, omdat ze zo groot waren en zo gespierd en zo stoer en zo Arabisch en omdat ze zulke grote bobbels tussen hun benen hadden en omdat ze zo vaak geil waren en dan die bobbels tussen hun benen gingen kneden met hun sterke handen.
Op een van die woensdagavonden was ik zo opgewonden geworden, dat ik besloot om me te gaan aftrekken op de wc. De wc-ruimte van het buurthuis had naast de ruimte met de wastafels en de spiegels drie smalle hokjes met wc’s erin. Die wc-hokjes waren van elkaar gescheiden door betegelde muurtjes die niet tot aan het plafond doorliepen, maar waarboven nog zo’n halve meter open was.
Ik ging het middelste hokje in en deed de deur achter me op slot. Ik ging op de wc-pot staan maar ik kon bij lange na niet over de tussenmuur heen kijken. Achter de pot hing een porseleinen stortbak aan de muur. Even overwoog ik om daarbovenop te klauteren, maar dat durfde ik niet, omdat dan misschien die hele stortbak naar beneden zou komen. Ik klom weer van de pot af, ritste mijn gulp open, liet mijn broek en mijn onderbroek zakken, ging op de wc-bril zitten en begon met mijn ene hand mezelf af te trekken en met de andere mijn kont te vingeren.
Net toen ik zou gaan klaarkomen hoorde ik eerst de deur van de wc-ruimte en daarna die van het hokje rechts van mij opengaan. Ik hield acuut op met rukken en vingeren, want ik was bang dat die ander me zou horen. Doodstil zat ik op de wc-bril, zelfs ademen deed ik heel voorzichtig. Naast me hoorde ik dat de deur van het hokje op slot werd gedraaid. Toen hoorde ik iemand zijn riem losgespen, zijn broek openknopen, snuiven, boeren en zijn broek omlaag schuiven. Doordat alle muren betegeld waren, had de wc-ruimte een enorme galm en daardoor werd het volume van zelfs het zwakste gerucht versterkt tot een krachtige, heldere klank; ik hoorde echt álles… De jongen naast me begon in de wc-pot te pissen. Hij piste veel, man! Een klaterende straal, die naar mijn gevoel eindeloos duurde. Wat moest dat wel niet voor pik zijn, waar zo’n dikke, krachtige straal uit kwam? Mijn eigen pies kwam altijd in een zacht, dun straaltje. Uiteindelijk nam het geluid af en werd het vervangen door het gesop van een hand die de huid van een piemel knijpend naar voren beweegt om de pis eruit te persen. Zelfs het afschudden van de piemel kon ik horen! Vervolgens ging de onderbroek omhoog. De broek werd opgehesen en dichtgeknoopt en de riem vastgegespt. Er werd doorgetrokken. Door het geruis van de stortbak heen hoorde ik nog een flinke boer, de deur die van het slot werd gedraaid en openging en de zich verwijderende voetstappen. Ik had heel graag willen weten wie het was, maar doordat ik zo gefascineerd had zitten luisteren naar al die opwindende geluiden, was ik te laat om snel naar buiten te lopen en te kijken.
Ik ging verder met rukken en vingeren en toen ik me de piemel voorstelde die de bron was geweest van het krachtige geklater en van de slurpende trekgeluiden, kwam ik klaar.
Ik ging me daarna vaker aftrekken op de wc. Meestal kwam er wel een van de jongens pissen en dan spitste ik mijn oren en probeerde aan de hand van alle geluiden te raden hoe groot zijn piemel was. Zodra hij weg was, trok ik me af en spoot hijgend in de pot. Ik lette erop dat ik nooit verdacht lang wegbleef.
Als ik bij ze zat, in de soos, dan lieten de jongens me soms de porno zien die ze op het internet hadden gevonden. Dat waren natuurlijk gouden momenten, want dan kon ik, terwijl ik tussen die grote, geile Arabische jongens zat en vanuit mijn ooghoeken naar de bobbels tussen hun benen gluurde, ongegeneerd in mijn snoeiharde jongenspik knijpen zonder dat zij er iets van zouden denken!