– 1 –

Fabian Rauschenbach keek vanuit zijn ooghoeken naar het cabinepersoneel dat door het gangpad op en neer liep. De stewardessen droegen dunne bloesjes, waar je hun bh doorheen kon zien, en kokerrokjes die superstrak over gulle rondingen spanden. Nou, dan waren de broeken van hun mannelijke collega’s een stuk minder onthullend. Als die ene donkere, met dat korte, zwarte haar, in een bepaalde houding stond, dan had hij een flinke bobbel, en zijn kont zag er ook lekker uit, maar het hebben en houden van de mannen werd lang niet zo ruimhartig tentoongesteld als dat van de vrouwen. Het was weer eens oneerlijk verdeeld in de wereld.

Af en toe werd hij betrapt. De stewards – die natuurlijk homo waren, Fabian zag het best – onderdrukten een glimlach wanneer ze de vijftienjarige jongen zagen gluren en de stewardessen staken nuffig hun neus in de lucht. Maar Fabian haalde zijn schouders op. Hij was ver van huis en op de een of andere manier gaf dat hem een gevoel van onaantastbaarheid.

 

‘Dames en heren,’ klonk het uit de luidsprekers, ‘hier meldt zich uw gezagvoerder, Heinrich Müller. Uw attentie alstublieft. Is misschien er een arts in het vliegtuig? Een van de passagiers is onwel. Ik herhaal: is er een arts in het vliegtuig? Meldt u zich alstublieft bij het cabinepersoneel.’

Iedereen strekte zijn nek, nieuwsgierig waar het onheil had toegeslagen. Voor in het toestel leek het onrustig. Fabian boog zich naar links, het gangpad in, om het beter te kunnen zien. De flamboyante latina die aan de andere kant van het gangpad zat, deed hetzelfde, zodat hun haren elkaar raakten; haar weelderige lokken lang en donkerblond, zijn springerige krullen vuurrood, bijna oranje.

 

‘Pardon!! Mag ik er misschien even langs?’ klonk het ongeduldig achter hen. Fabian draaide zich om in zijn stoel en zag hoe een lange, blonde man zich door het gangpad wrong. Hij ging snel recht zitten en keek omhoog toen de man passeerde. Sodeju, wat een lekker ding. Groot en zongebruind, met mooie, blauwgrijze ogen. En vooral: een superstrakke spijkerbroek! Yummie. Zodra de man voorbij was, hing Fabian weer in het gangpad, om zijn kont na te kijken. Alsjeblieft. Daar kon je mee thuiskomen.

 

De jongen zag dat de wulpse dame aan de overkant net zo gretig naar de gespierde billen zat te loeren als hij. Hij giechelde. Ze keek hem aan en knipoogde, met haar beide duimen in de lucht.

‘Lekkere kont!’ fluisterde Fabian.

‘Ja!’ zei ze zacht. ‘En het is een grote kerel! Misschien heeft ie een flinke…’ Met haar handen boven elkaar omklemde ze een denkbeeldige staaf van geducht formaat.

Fabian proestte en wierp een blik naar rechts, maar zijn vader tuurde ingespannen naar de voorkant van het toestel en leek geen oog te hebben voor het geginnegap naast hem.

 

De lange, blonde man stond voorovergebogen over een van de passagiers. Fabian maakte snel zijn bril schoon, om vooral geen detail te missen. Iets zei hem dat het ongepast was om zich te verlustigen aan het achterwerk van een dokter die poogde om het leven van een patiënt te redden, maar hij kon het niet laten. En zijn zwierige buurvrouw deed het ook: ze hield nu haar handen alsof ze er twee grote meloenen op droeg, en maakte knedende bewegingen met haar gespreide vingers, terwijl het puntje van haar tong tussen haar glanzend gestifte lippen heen en weer flitste. In haar dunne, witte bloesje sprongen twee volle, ronde borsten vrolijk op en neer, elke keer wanneer ze om zich heen keek, wat ze om de haverklap deed. Nee, geen bh natuurlijk.

 

In een opwelling keek de jongen opeens naar rechts. Zijn vader wendde haastig de blik af, maar niet snel genoeg: Fabian had nog net gezien dat hij inderdaad zat te gluren naar de dansende tieten van de diva naast hem.

Hij leunde naar achteren, zodat zijn vader beter zicht kreeg. ‘Je gaat je gang maar, pa,’ zei hij zacht in het Duits. ‘Ze heet Rafaela, ze is Braziliaans en ze is helemaal voor jou.’ Zijn vader gaf hem een por in zijn zij.

 

De dokter zei iets tegen de stewardessen en liep toen met grote stappen terug naar zijn plaats. Fabian bleef over de armleuning hangen, met een bezorgd gezicht, om de indruk te wekken dat hij belangstelling had voor het verloop van de medische hulpverlening, maar heimelijk loerde hij alleen naar het kruis van de dokter. Zou hij inderdaad… Nou en of! Zijn donkergroene ogen schitterden van opwinding: daar kwam een spectaculaire bobbel op hem afstormen, exact op ooghoogte… Pas toen de man vlakbij was, ging hij snel rechtop zitten.

Hij schrok hevig toen de langsijlende gestalte naast zijn stoel struikelde en zowat languit tegen de grond smakte. ‘Holy shit!!’ klonk het hartgrondig. ‘Wie laat die kutschoen hier in het gangpad slingeren?!’ Onmiddellijk keek Fabian tussen zijn voeten, waar hij… téring! Er lag maar één sneaker… Hij keek over zijn schouder en zag de andere in het gangpad liggen. Met een rood hoofd vloog hij overeind en griste de schoen naar zich toe. Toen hij opkeek, zag hij dat de blonde dokter hem nog een vernietigende blik toewierp, voor hij zijn weg vervolgde.

‘Je moet in het vliegtuig je schoenen bij je houden, jongen.’

‘Jaaa, pa…’

Nadat de dokter nog een keer door het gangpad op en neer was gestormd, riep de gezagvoerder om dat de patiënt met grote spoed naar het ziekenhuis moest, en dat het toestel daarom voortijdig zou landen, en wel in Amsterdam. Vandaar zouden de passagiers met bussen naar Düsseldorf worden gebracht.

In het vliegtuig klonk onderdrukt gemompel; de mensen baalden van deze tegenslag, maar in het licht van de noodsituatie van hun medepassagier zou het ongepast zijn om daar hardop uiting aan te geven.

Fabian keek naar zijn vader. Die haalde zijn schouders op. Hij was hoogleraar aan de universiteit van Düsseldorf, dus hij had nog twee weken zomervakantie, en zelf hoefde Fabian ook pas half augustus weer naar school. Komende week zou hij naar zijn moeder gaan, maar dat was pas op dinsdag. Nu was het vrijdagochtend.

Rafaela reageerde minder laconiek. ‘Grande porra!’ Haar diepe stem was zeker zes rijen verder te horen en sommige mensen keken afkeurend om. Driftig krabbelde ze iets op een notitieblokje. Ze belde om een stewardess en gaf opdracht om een sms te verzenden; dat was een dienst die op deze vlucht werd aangeboden. ‘Wat een gesodemieter!’ mopperde ze tegen Fabian. ‘Ik heb een afspraak voor een fotoshoot. Bij een topfotograaf! Maar met een bus ga ik dat nooit halen. Misschien dat het lukt met een taxi.’

Toe maar, dacht Fabian. Met een taxi van Amsterdam naar Düsseldorf.

Het toestel zette de landing in.

 

– 2 –

In de rij voor de paspoortcontrole stond Fabian opnieuw naast Rafaela. Hij zag haar kijken naar de identiteitskaart in zijn hand en hield hem omhoog. ‘O, morgen ben je jarig! Gefeliciteerd. Hoe oud… Ach, wat schattig, sweet sixteen!’ Ze keek hem aan. ‘Mag je dan alcohol in Duitsland?’

Fabian knikte vrolijk. ‘Ja! Eindelijk. Bier en wijn, nog geen sterke drank.’

‘Oooohh!’ joelde ze. ‘In mijn land mag je dat pas vanaf achttien! Niet dat iemand zich eraan houdt, hoor. En autorijden?’

‘Nee, dat is in Duitsland vanaf achttien jaar.’

‘Is er nog meer wat je vanaf morgen mag?’ Fabian leek te aarzelen. Rafaela lachte lief naar hem. Ze sloeg vertrouwelijk een arm om zijn middel en trok hem tegen zich aan; ondanks haar torenhoge hakken was ze nog kleiner dan hij, terwijl hij zelf bepaald niet groot was voor zijn leeftijd. ‘Aan Rafaela kun je alles vertellen.’ Hij voelde een zachte borst tegen zijn ribbenkast duwen.

Hij boog zich naar haar oor en fluisterde: ‘Vanaf morgen mag ik… seks hebben.’
Rafaela’s ogen gingen wagenwijd open. ‘Nu niet, dan?’

‘Jawel, maar nu mag het alleen… met jongens van mijn eigen leeftijd. Niet met iedereen. Niet met… mannen.’

‘Oh… en dat is wat jij wilt, hè? Mannen!’ Fabian knikte glunderend. ‘Ik ook, hoor! Ik ben dol op… grote Josés!!’ Met een fladderende hand duidde de brunette een gestalte aan die hoog boven hen beiden uittorende. ‘In mijn land mag je seks met iedereen vanaf je veertiende!’

‘Echt waar? En… heb jij…’

Ze grinnikte. ‘Joh, ik zat ik al bij de Josés op schoot toen ik tien was! En gróte Josés, hoor!! Maar stiekem. Mijn moeder mocht het niet weten.’ Haar telefoon pingde. Ze keek op het scherm. ‘Yesss! Mijn vriendin heeft een taxi voor me geboekt! Ik word afgehaald bij het meeting point.’ Ze keek op naar Fabian. ‘Wil je niet meerijden?’

Nou… dat was helemaal geen gek idee, vond Fabian. In de bus zou hij drie of vier uur lang naast zijn vader zitten. En hij kon het prima met hem vinden, maar ze hadden net een hele week samen in New York rondgelopen. Dan zat hij liever op de achterbank van een taxi te geiten met Rafaela, met haar ondeugende pretogen.

Hij tikte zijn vader op de schouder. ‘Hé pa,’ zei hij in het Engels, ‘deze charmante dame vraagt of wij in haar taxi mee willen rijden naar Düsseldorf.’

Thomas Rauschenbach keek om. Hij was een grote, gezette man, met een kalende schedel die omzoomd werd door een rand dunne, grijze krulletjes, en hij droeg een woeste baard. Zijn ogen gingen iets verder open toen hij de ranke arm om de taille van zijn zoon zag. ‘Tjonge. Wat een… allervriendelijkst aanbod.’ Zijn blik bleef net iets te lang hangen bij het uitpuilende bloesje van de betoverende verschijning en Thomas kleurde een beetje toen hij aan de twee grijnzende gezichten zag dat hij was betrapt. ‘Ik ga wel voorin,’ zei hij snel.

‘Graag, pa. Dan gaan Rafaela en ik op de achterbank.’

‘Nee!’ riep Rafaela ineens. Fabian fronste. ‘Wacht even!! Niet jij en ik! Jij…’ een slanke vinger prikte in Fabians borstbeen, ‘en ik…’ ze wees op zichzelf, ‘en…’ ze stapte uit de rij en wees naar voren, ‘en onze knappe dokter!!’ De mond van de jongen zakte een stukje open, terwijl hij op zijn tenen ging staan om tussen de mensen door te kijken. Daar… daar stond de lange, blonde man. Het reliëf in diens strakke spijkerbroek kon hij nu natuurlijk niet zien, maar hij herinnerde zich elk detail ervan, van zijn geloer door het gangpad. En die vent zou straks misschien… Sodeknetter! Het kriebelde in zijn buik. Hij voelde dat zijn pik stijf werd. Ooohhh…

‘Maar nu,’ zei Rafaela tegen Fabian, ‘nu komen we bij een belangrijke vraag.’ Haar donkerbruine ogen keken heel serieus. ‘Als hij het doet, wie gaat er dan in het midden zitten?’ Fabian trok een peinzend gezicht. ‘Jij mag nog geen seks,’ zei Rafaela plagerig. ‘Ik wel!’

Fabian proestte het uit. ‘Seks!! Waar mijn vader bij zit, zeker? Die is goed.’ Hij keek om, maar zijn vader was verdiept in zijn e-mails. ‘En dan in een taxi! Dat kan je toch niet maken?’

‘O? Je moest eens weten wat ik allemaal in taxi’s doe met mijn Josés.’

De jongen keek haar aan. ‘Echt waar? Ja, jij. Maar twee mannen…’

‘Jaaa, dat kan!’ Rafaela gierde het uit. ‘Mijn vriendin heeft een Tinker Taxi voor me geboekt. Tinker Taxi’s zijn gegarandeerd gay friendly.’

‘En waarom boekt ze voor jou een gay friendly taxi?’

Rafaela glimlachte. ‘Wat goed is voor gays, is ook goed voor meisjes.’ Fabian dacht daar over na. ‘Misschien is de dokter wel bi,’ voer Rafaela voort, ‘en wil hij ons allebei!’

‘Bi’s bestaan niet,’ zei Fabian stellig. ‘Bi’s zijn homo’s die het nog niet durven toegeven. Die fase heb ik zelf ook gehad.’

Rafaela schaterde het uit. ‘De wereld is groter dan jij denkt, schatje!’

 

Een op de twintig mannen was homo, had Fabian gelezen. Dus negentien op de twintig niet. Statistisch gezien was Rafaela sterk in het voordeel. En áls die leuke dokter al homo was, dan vond hij Fabian natuurlijk veel te jong. Vijftien. Nou ja, bijna zestien. Maar… waar zijn vader bij zat?! Welnee, dat werd helemaal niks. Zou het pijnlijk zijn als die blonde spetter met Rafaela ging rotzooien, terwijl hij er voor spek en bonen naast zat? Of… of zou het eigenlijk best geil zijn om stiekem te kijken naar die hand met die lange, gelakte nagels die over het opbollende kruis van die doktersjeans gleed? En in die gespierde kont kneep… Rafaela zou er wel voor zorgen dat hij overal goed zicht op had, daar was ze gek genoeg voor. Fabians lul stond alweer recht omhoog. Hoe het ook zou lopen: het was allemaal een stuk spannender dan een busreis met zijn vader. ‘Okay, deal! De dokter in het midden.’

‘Ga jij het vragen?’

Fabian beet op zijn lip. Shit… Die dokter zou hem meteen herkennen, allicht, en denken: Moet ik daarmee in een taxi? Met die kluns van die schoen waar ik bijna mijn nek over brak? Dus die zou misprijzend bedanken. En dan zou hij daar staan met een rooie kop… Fabian schudde verlegen zijn hoofd. ‘Nee, ik durf het niet.’

‘Schatje, jij moet nog veel leren vannacht!’ Rafaela stapte de rij uit.

‘Hoezo vannacht?’

‘Morgen word je toch zestien? Dan begint het!’ riep ze lachend over haar schouder. Ze klikklakte op haar naaldhakken langs de rij naar voren, waarbij haar ronde billen in het strakke rokje op en neer deinden. Fabian zag dat er om hem heen geen man was die niet keek. Ook hun vrouwen keken; sommige met onverholen bewondering, andere met een zuinig mondje.

‘Hij doet het!’ jubelde Rafaela toen ze terugkwam. ‘Hij moet nog even met een collega overleggen over die passagier, maar dan komt ie naar het meeting point. Hij heet Rodric, hij komt uit Londen en hij is… supersexy!!’ De jongen gaf haar een high five. O, wat tintelde het onder in zijn buik!

Bij het meeting point in de aankomsthal zouden ze worden opgehaald door een ‘tinkerbell’, had Rafaela’s vriendin geschreven. Die zou hen naar hun taxi brengen. ‘Wat is een tinkerbell?’ vroeg ze aan Fabian.

‘Een elfje, geloof ik. Zo’n sprookjesfiguurtje.’

Rafaela snoof. ‘Wat een flauwekul. Gewoon een hostess natuurlijk.’

 

– 3 –

Bij het meeting point krioelde het van de mensen. Fabian keek wat bezorgd om zich heen. Hoe gingen ze hier nu…

‘Moet je dát zien!’ gilde hij opeens. Hij sprong in de lucht, om meer te zien dan de glimp die hij had opgevangen. ‘Kom mee!’ Hij wurmde zich door de wriemelende mensenmassa naar voren, wat nog niet meeviel met een koffer. Gelukt! Hij stond vooraan en hij zag… Fabians mond viel open.

 

Toen Rafaela hem eindelijk had gevonden, had hij zijn mond nog altijd niet gesloten. Hij stond met glazige ogen te staren naar de drie figuren bij het meeting point, die waren omringd door een enorme mensenmenigte waarvan het merendeel foto’s van hen aan het maken was. Het waren drie tinkerbells.

 

Ze waren alle drie in het paars gekleed. De eerste was een mooie jongedame, met een elegante jurk aan. Haar blonde haar was hyperkort opgeschoren maar van voren had ze een wilde kuif.

Verderop liep een collega van haar. Een man. Maar wat voor man! Hij was niet zo lang, maar breed gebouwd, en daarnaast heel gespierd en bovendien was hij dik. En harig. En omdat hij alleen een leren broek droeg, wiegde er door de hal van de luchthaven een enorme, behaarde berg van spieren, vlees en vet.

Maar de verschijning waardoor Fabian als aan de grond genageld stond, was tinkerbell nummer drie. Die was zwart. Een mooie jongen, die Fabian ook in verrukking zou hebben gebracht als hij een alledaagse outfit aan had gehad: hij was lang, hij had een knap, expressief gezicht en een prachtig lichaam, met golvende schouder- en borstspieren onder een glanzende, donkere huid. Maar… zijn outfit wás niet alledaags. Hij had lage laarzen aan, en verder droeg hij alleen een kort broekje. En dat broekje was niet gewoon kort, maar het was… heel kort. En vooral was het te klein. En niet een beetje te klein, maar… veel te klein.

Als Fabian datzelfde broekje had gedragen, dan had hij zich daarmee misschien nog wel op straat kunnen vertonen, zelfs in een dorp als Grimlinghausen, waar hij woonde. Want hij was klein en tenger, en helaas waren zijn rode haar en zijn bril niet de enige handicaps waarmee hij morgen de liefdesarena moest betreden; hij had ook nog… een kleine piemel. Niet extreem klein – hij had op internet gelezen dat het nog erger kon – maar toch: hij voelde zich altijd erg onzeker onder de douche na de gymles, want al zijn klasgenoten hadden een grotere. Dus Fabians zaakje zou door dat broekje keurig bedekt worden.

Maar bij deze zwarte tinkerbell… Heregodnogantoe. Natuurlijk, Fabian kende de verhalen over de lullen van zwarte jongens. De pornofilms die hij op internet zag, bevestigden dat vooroordeel zonder uitzondering en hij had zich al dikwijls afgevraagd of ze in werkelijkheid… of ze echt zo…

En nu… nu werd hij hier vergast op een broekje dat ten enenmale niet was opgewassen tegen de omvang van de geslachtsdelen die het, tegen beter weten in, trachtte te omvatten: aan de ene kant van de gulp, waarvan lang niet alle knopen dicht konden, spande het textiel over twee enorme ballen, en aan de andere kant werd de kracht van de stof op de proef gesteld door een formidabele slurf, die over de dij opzij lag en vervolgens naar beneden afboog; maar het pijpje was zo kort, en de lijvige zwelling duwde het broekje zo ver naar voren, en vooral was die vlezige pik zo lang, dat Fabian zelfs meende, dat hij… af en toe… als de tinkerbell zich bewoog… zag hij nou… godsamme, jazeker… hij zag… daar zag hij een glimp van de dikke eikel!! Hartstikke roze.

Fabians eigen lul stond recht overeind in zijn broek en klopte als een bezetene. Pas toen de jongen omlaag keek, om te checken of zijn opwinding niet zichtbaar was, merkte hij dat er een sliert speeksel van zijn kin droop. Snel veegde hij hem weg en sloot zijn mond.

 

‘Oh, my God!’ Rafaela greep haar telefoon en begon meteen plaatjes te schieten. Fabian wist niet hoe snel hij haar voorbeeld moest volgen.

Zou hij… Vooruit, Fabian! De jongen overwon zijn schroom en richtte ongegeneerd op de wulpse bult in het paarse broekje.

Maar zou hij misschien… zou hij het aandurven om… Hij keek de tinkerbell recht in het gezicht, als om toestemming te vragen. Hij kreeg een schalkse knipoog terug. Okay, Fabian, go for it! Hij was ver van huis, wat kon het hem schelen? Zonder langer te dralen zakte hij op zijn knie en mikte nu meer van onderen op het uitstulpende kruis. Klik, klik! Had hij daar die roze zweem te pakken? Zou hij… zou hij nog wat zakken? In Grimlinghausen zou hij het niet in zijn hersens halen, maar… hij wás toch niet in Grimlinghausen? Hij was in Amsterdam!

Hij liet zich op zijn gat op de vloer vallen, op de koele tegels. Hij ging zelfs op zijn zij op de grond liggen, om van een nóg lager perspectief… De zwarte tinkerbell lachte uitdagend naar hem en wierp hem een kushand toe. En toen… toen kwam de jongen op hem af, met een paar sierlijke passen, tot hij vlak voor Fabian stond, of eigenlijk… eigenlijk meer boven hem… Fabians hart bonsde in zijn keel.

De tinkerbell pakte met een grote, donkerbruine vuist de band van zijn broekje beet en keek Fabian vragend aan. Fabian knikte ademloos. En in een mum van tijd gebeurden er drie dingen: de tinkerbell trok zijn broekje met een ruk omhoog, waardoor uit het ene pijpje een kolossale zwarte lul opdook, met een glanzende roze eikel, zo groot als een kippenei, en uit het andere pijpje een kogelronde, zwarte balzak. Fabian drukte af. En onmiddellijk ging het broekje weer naar beneden.

Er steeg een luid gegons op uit de menigte en overal flitsen de telefoons, maar die waren te laat: de tinkerbell had zijn handel alweer veilig opgeborgen.

 

Fabian voelde twee slanke armen om zich heen en een sluier van lange, zijdezachte haren. ‘Ooooh! Schatje van me! I love you!’ En hoewel Rafaela klein was, was ze hartstikke sterk, merkte Fabian: ze greep hem onder zijn oksels en trok hem zonder moeite overeind.

‘Mein Gott! Wat is dát?!’ De wilde baard van Thomas verscheen in het gewoel.

‘Rafaela! Papa! Kijk dan!’ blèrde Fabian.

De zwarte tinkerbell hield een iPad in de lucht. ‘Rafaela’ stond erop.

 

‘Wat een vertoning, dit drietal!’ verzuchtte Thomas. Hij keek onzeker om zich heen in de aankomsthal. ‘Zoiets heb ik nog nooit gezien.’

‘Vindt u ze niet sexy?’ vroeg Rafaela. ‘Die blonde, dat is toch vast uw type?’ Ze knipoogde naar Fabian.

‘Ja, sexy is het allemaal wel. Buitengewoon sexy zelfs. Maar zoiets verwacht een mens toch niet op een luchthaven. Wat is hier aan de hand?’

‘Laten we het vragen.’ Rafaela stapte op de zwarte tinkerbell af en stak gracieus haar hand uit. Ze kirde toen de jongen haar vingertoppen greep, zich vooroverbukte en haar een handkus gaf, terwijl hij haar zwoel aankeek. ‘Hi guys! Is dit normaal hier? Gaan jullie altijd zo naar je werk?’

‘Het is Pride in Amsterdam, honey,’ zei de zwarte tinkerbell. Zijn stem was heel diep. ‘En wij drieën zijn de tinkerbells uit Amsterdam. Wij zijn hier om onze klanten op weg te helpen.’

‘Dat zijn wij!’ juichte Rafaela.

‘Dan mogen jullie met mij meelopen.’

‘Nee, we moeten nog even wachten!’ wierp Fabian ertussen. ‘Op dokter Rodric!’

‘Wie is dokter Rodric?’

‘Een hele knappe, blonde dokter die met ons meerijdt.’

‘Op knappe, blonde dokters wachten we graag,’ besloot de tinkerbell.

 

– 4 –

‘Daar is ie!’ gilde Fabian. Hij was boven op een prullenbak geklommen en wees naar de plek waar hij dokter Rodric de aankomsthal in zag wandelen. Rafaela klikklakte er meteen op af.

De jongen keek haar na. Hij bedacht zich dat hij straks goed naar het gezicht van de lange, blonde man moest kijken, wanneer die oog in oog zou staan met de tinkerbells. Want het zou hem niet verbazen als hij daaraan kon zien of dokter Rodric misschien…

 

‘Dit is onze tinkerbell, die brengt ons naar de taxi!’ Rafaela dook op uit de menigte, met de dokter aan haar hand. Fabian tuurde ingespannen naar het knappe gezicht en zag de verbijstering die zich daarop verspreidde.

Hij hield de grijsblauwe ogen scherp in de gaten. Ze richtten zich meteen op de middelste tinkerbell. Ze flitsten heel even naar links en naar rechts, naar de blondine en de dikke behaarde man. Maar onmiddellijk gingen ze terug naar de lange zwarte jongen. En toen… toen daalden ze af… over de blote borstkas… en de bruine buik… naar het broekje… De mond van de dokter viel open… zijn ogen werden groter… en nog groter… En toen… ja!! Fabian wist het heel zeker: de ogen van dokter Rodric begonnen te glanzen zodra hij de uitpuilende vleeswaren in het naar adem snakkende broekje gewaarwerd.

Fabian straalde. Hij had kans. Kans op sjans!

 

‘Wie ben jij in hemelsnaam?’ zei dokter Rodric. ‘Ben je een… lopende lolly?’

‘You are too kind, doctor,’ grijnsde de tinkerbell. ‘Deze week is de Amsterdam Pride, wij zijn de tinkerbells uit Amsterdam; wij zijn hier om u op weg te helpen.’

 

De deuren van de lift sloten zich. En terwijl ze naar beneden zoefden, zag Fabian hoe de tinkerbell met zijn hand in zijn overvolle broekje ging, in dat broeierige, bruine vleesfestijn, en daar vervolgens iets uit haalde. Nee, niet dat… Hij had iets kleins tussen duim en wijsvinger geklemd, dat hij in de palm van zijn andere hand liet vallen. Vervolgens blies hij het eraf, waarop zich in de lift een wolkje goudstof verspreidde, dat op de haren en schouders van alle aanwezigen neerdaalde. Rafaela kraaide van plezier. Thomas plukte wat van de goudstofjes van zijn revers en bekeek ze van dichtbij. Hij snuffelde eraan.

‘Wacht eens even,’ zei dokter Rodric. ‘De Pride in Amsterdam… is dat niet met al die boten in de grachten?’

‘Yessir!’ bromde de tinkerbell. ‘Morgen gaan ze varen.’

De lange, blonde man keek om zich heen. ‘Het spijt me, jongens,’ zei hij. ‘Maar ik ga niet mee naar Düsseldorf.’

‘Rodric!’ riep Rafaela uit. ‘Dat kun je ons niet aandoen!’

‘Weten jullie wel hoe fantastisch de Pride hier is? Mijn congres begint pas op maandag. Ik had mezelf een vrij weekendje beloofd, maar dat breng ik bij nader inzien liever door in Amsterdam dan in Düsseldorf; ik wil al jaren een keer naar die Amsterdam Pride!’

Fabian probeerde uit alle macht zijn teleurstelling te verbergen. Och, wat zat het hem tegen! Eerst kreeg hij de bevestiging dat dokter Rodric inderdaad op mannen viel, en vervolgens ging hij niet mee in de taxi…

 

De lift stopte en de deur ging open. Maar niemand bewoog zich.

Rafaela verbrak het stilzwijgen. ‘Nou, Rodric, dan wens ik je een fijne Pride.’ Ze reed haar koffer de lift uit.

Thomas deed hetzelfde.

Fabian keek vertwijfeld om zich heen. Moest hij nu… Maar… ‘Papa!!’ schalde ineens zijn heldere stem door de parkeergarage. ‘Zullen wij ook naar de Pride gaan? Rafaela! Ga je mee?’

Rafaela keek van Fabian naar dokter Rodric, en van dokter Rodric naar Thomas. Ze begon te giechelen. ‘Welja! Voor die fotoshoot ben ik toch te laat.’

Thomas Rauschenbach keek van zijn zoon naar Rafaela en terug. ‘Ach,’ zei hij toen, ‘warum auch nicht?’

 

De taxichauffeur zat er niet mee dat de rit naar Düsseldorf werd uitgesteld. Hij gaf zijn kaartje en Rafaela zou hem op zondagmiddag bellen.

In de taxi lag het programma van de Pride voor hen klaar, samen met een boekje, met een erotisch verhaal van een Nederlandse schrijver. ‘Kijk maar snel in jullie boekje,’ zei de diepe stem van de tinkerbell, ‘want in één exemplaar staat een gelukwens van de schrijver, en wie dat exemplaar treft, die… wint een prijs!’

‘Wat voor prijs?’ vroeg Rafaela.

‘Het beste wat Amsterdam te bieden heeft,’ lachte de tinkerbell, ‘want die prijs, dat zijn wíj: de Tinkerbells uit Amsterdam! Wie wint, mag een van ons drieën uitkiezen: een romantische nacht met Rosemary, of een stevige massage van Marvin, of…’ hij stak zijn lange armen in de lucht en draaide met zijn heupen, ‘een private party met Patrick!’

‘Hier!’ schreeuwde Fabian, terwijl hij het boekje naar zich toe griste. ‘Hebben we gewonnen?’

‘Ga snel kijken!’ jutte de tinkerbell hem op. ‘Misschien mag jij mijn goudstof eruit zuigen.’

Maar helaas… de eerste pagina was blanco.

 

– 5 –

‘Gelukkig maar!’ Rafaela liet zich in de kussens van de achterbank zakken.

‘Ik had het anders best spannend gevonden,’ mompelde Rodric. Fabian zag dat hij door het raampje de twee sappige, bruine vleesmeloenen nakeek, die aan alle kanten uit het wanhopige broekje puilden terwijl ze terug naar de lift deinden. Hij zag dat Fabian hem in de smiezen had, en gaf de jongen een knipoog.

‘Ja, maar het was zo sneu geweest voor Fabian,’ lispelde Rafaela, ‘want die mag pas vanaf morgen seks met grote Josés…’

Fabian gaf haar een tik op haar knie, voor Rodric langs. ‘Sssst!!’ Waarom moest die meid dat nou verraden?

‘Is dat zo? En is de kleine Fabian zo ongeduldig?’ spotte de blonde man goedmoedig.

‘Ja! Gek hè?’ Fabians stem klonk verontwaardigd. Die blik van Rodric kende hij héél goed. Het was wat hij noemde ‘de vertederde blik’, en hij had er een bloedhekel aan. Het was de blik van volwassenen die hem grappig vonden, en lief, en slim, maar niet… geil. ‘Was jij soms niet ongeduldig toen je vijftien was?’

‘Nou en of. Ik zat de hele dag achter de meisjes aan. Alleen… dat deden de andere jongens ook en de meisjes lieten zich niet zo makkelijk vangen.’

‘Achter de meisjes? Maar ik dacht… Of viel je toen nog op meisjes?’ Rodric knikte. ‘Ik vroeger ook,’ zei Fabian. ‘Heel lang geleden. Maar sinds mijn twaalfde ben ik homo. De enige in Grimlinghausen. Düsseldorf is vlakbij, maar daar mag ik nergens naar binnen, want alles is voor boven de achttien. Eens in de maand is er een soos op zondagmiddag, speciaal voor homojongeren. Maar die zijn zo kinderachtig! Die zeggen nog altijd “rooie” tegen me, en “schele”. Stomme pubers.’

Rodric legde een gespierde arm om zijn schouder en trok hem tegen zich aan. ‘Fabian, we gaan nu naar Amsterdam. Misschien is daar een plek waar we samen kunnen uitgaan.’

‘Denk je? Voor onder de achttien?’

‘Wie weet?’ Rodric klopte op zijn broekzak. ‘We hebben het internet bij ons, dus als die plek bestaat, dan vind ik ’m. En… Amsterdam zit dit weekend stampvol homo’s van over de hele wereld, van alle leeftijden, dus we vinden vast een leuke jongen voor jou!’

Fabian vlijde zich tegen de brede schouder. Rafaela boog zich naar voren en keek ernaar. ‘Volgens mij heeft hij allang gevonden wat ie zoekt.’

‘Hou op, zeg!’ zei Rodric zachtjes tegen haar. ‘Dat gastje is vijftien! Ik ben tweeëndertig. Ik had zijn vader kunnen zijn.’

‘Nou en?’ fluisterde Fabian. ‘Mijn vader is wel vijfentwintig jaar ouder dan Rafaela, maar die zit toch ook de hele tijd naar haar tieten te gluren?’ Rodric en Rafaela schoten in de lach. Ze keken naar de bebaarde man in de bijrijdersstoel, maar Thomas bestudeerde vol aandacht een vliegtuig dat laag over de snelweg vloog.

‘Maar eh… Rafaela is geen vijftien,’ zei Rodric.

‘Ik wel. En vannacht word ik zestien. En ik vind jou superknap,’ zei Fabian. Hij verbaasde zichzelf erover wat hij allemaal durfde vandaag, maar het feit dat hij zomaar samen met Rafaela en dokter Rodric op weg was naar de Amsterdam Pride, in plaats van met zijn vader naar huis, gaf hem vleugels. Hij schurkte met zijn wang over de bovenarm. Zou hij… Waarom niet? Grimlinghausen was ver weg… Hij legde brutaalweg zijn hand op Rodrics bovenbeen. Oef, wat spannend!

 

– 6 –

Rodric zei niets. De jongenshand lag te gloeien op zijn been. Wat moest hij hier nou mee? Zijn blik gleed over de krullen omlaag, naar de slanke nek, waar een aandoenlijk puntje van oranjerode haartjes op een gladde, zijdezachte huid prijkte. Uit de krullen steeg de geur van shampoo op, vermengd met die van jongenszweet, afkomstig uit twee klamme tieneroksels… Shit… was dat…? Goddomme, jazeker, hij kreeg een erectie… Hm. Maar hij kon het toch niet maken om dat ventje weg te duwen?

Dat was het! Hij legde zijn andere arm om de nek van Rafaela. Behaaglijk leunde hij achterover in de kussens. Zijn duim rustte op de aanzet van een romige borst.

Toen legde Rafaela een hand op Rodrics andere dij, recht tegenover die van Fabian.

Kolere, dacht Rodric bij zichzelf, dit was geil! Links een bloedmooie meid van begin twintig en rechts een gulzig tienertje. Wow… Zijn lul was inmiddels royaal halfstijf en begon behoorlijk te knellen.

De hand van Rafaela kroop een klein stukje over zijn bovenbeen omhoog. Onmiddellijk deed Fabians hand hetzelfde. Pfffff… Rodric deed zijn ogen dicht. Nondeju, en dan te bedenken dat de vader van dat joch recht voor zijn snufferd zat… Die man had geen moer in de gaten. Jemig, de twee handen waren bijna bij zijn liezen…

 

‘Waar gaan we eigenlijk naartoe?’ vroeg Thomas, terwijl hij zich omdraaide naar de achterbank. Onmiddellijk waren de twee handen op Rodrics dijen verdwenen. Hij schoot overeind en trachtte snel maar toch achteloos zijn handen in zijn kruis te leggen; hij was net te laat. ‘O! Stoor ik?’ vroeg Thomas. ‘Neem me niet kwalijk.’ Rodric kreeg het warm. Hij zei niks en staarde nadrukkelijk in Rafaela’s decolleté.

Einde fragment.

Meer lezen?
Je kunt het boek hier kopen.