Vervolg ‘Maarten en Moustafa’

– 2 –

Om de jeugd in de achterstandswijk van het extremisme af te houden, werd er allerlei opbouwends georganiseerd in het buurthuis. In het verleden hadden de jongens Ernst-Jan, de jongerenwerker, om een freefighttraining gevraagd, vertelde Moustafa me, maar dat verzoek was door het bestuur afgewezen, omdat een dergelijke activiteit afbreuk zou kunnen doen aan de beeldvorming van het buurthuis.
In plaats daarvan had Ernst-Jan judolessen georganiseerd. Maar daar kon je ook vechten, en het was gratis, dus daar waren de jongens toen maar naartoe gegaan. Ze deden het al een jaar.

     Moustafa vroeg of ik misschien zin had om mee te doen met judo. Dat was iedere maandagmiddag, om vijf uur. ‘Om met jullie mee te doen? Nou en of!’ Ik wist amper wat judo was, maar als Moustafa me vroeg om mee te doen, dan kon het me ook geen fluit schelen; dan deed ik overal aan mee. Ik zei tegen hem dat ik niet verwachtte dat ik ooit van een van hen zou kunnen winnen, maar dat gaf niks, zei hij, omdat het om de sport ging.

Pas toen ik allang weer thuis op mijn jongenskamer zat, realiseerde ik me met een hevige schok dat de jongens na het judoën waarschijnlijk gingen douchen! Het gymzaaltje van het buurthuis beschikte namelijk over een doucheruimte. Godallemachtig. Grote blote jongens kende ik alleen van internet, maar ik had er nog nooit een in het echt gezien; altijd alleen maar de jongens uit mijn klas, die dus ook vijftien waren, of, als ze waren blijven zitten, zestien. Ik brandde van nieuwsgierigheid. Ik wist inmiddels precies hoe de bobbel van elk van mijn nieuwe vrienden eruitzag; dat Moustafa echt een hele grote had, dat Hakim zijn pik altijd naar links had liggen, dat die van Walid met name heel dik was, dat elke jongen van de tweeling precies dezelfde bobbel had als de ander. Maar hoe zag zo’n Arabische grotejongenslul er nou bloot uit? Lichtbruin of donkerbruin? En zouden ze inderdaad allemaal besneden zijn? Met een donkerrode eikel of een roze? Of… een bruine? Zouden ze schaamhaar hebben? Natuurlijk hadden ze dat, maar zouden ze dat scheren, of trimmen? Zouden hun ballen strak in hun zak zitten, of zouden ze er losjes in heen en weer bungelen? En vooral… hoe gróót zouden die piemels nou precies zijn? Ik werd volledig in beslag genomen door dat soort kwesties en als we samen zouden gaan douchen, dan zou ik al die blote piemels met mijn eigen ogen kunnen zien… Jeeminee, wat een mazzel dat Moustafa me had gevraagd!

Maar niet alleen zou ik die jongens bloot kunnen zien, bedacht ik me opeens; zij zouden mij natuurlijk óók bloot zien. Wat zouden ze daarvan vinden?

     Ik kleedde me uit en bekeek mezelf in de grote spiegel op mijn kamer. Nou, toen werd ik wel een beetje onzeker. Want ik vond mijn eigen pik wel erg klein; dat had best wat groter gemogen… zeker tussen die Arabische jongens, als ik die bobbels zo zag. Daar stond tegenover dat ik een leuke kop met vrolijke blauwe ogen en goudblonde krullen had, en hele bolle, witte, onbehaarde billen. Ik stond vaak voorovergebogen voor de spiegel om tussen mijn benen door naar mijn eigen kont te kijken, ook naar het kleine roze sterretje tussen die ronde billen. Ik ging dan met de fles met bodylotion over mijn kont heen en weer, en ook wel in het sterretje naar binnen, en dan op en neer, tot het sterretje niet meer zo heel klein was, en een beetje open stond, of soms ook wel behoorlijk ver open, en dan keek ik daarnaar terwijl ik mezelf aftrok en probeerde in mijn mond te spuiten.

Eindelijk was het maandagmiddag. Voorafgaand aan de judoles gingen we ons omkleden, in de kleedkamer. Die was erg klein, voor onze club van acht jongens, met mij erbij. Gelukkig was ik heel vroeg, zodat ik een plekje vond op een van de twee bankjes die in de krappe ruimte tegenover elkaar stonden. Op het ene bankje konden drie, en op het andere vier jongens zitten. Maar diegene van ons team die het laatst was, die moest zich dus staand omkleden. En dat moest in het midden, want aan de beide zijkanten van de kleedkamer zaten de deuren: een naar de hal en een naar de doucheruimte. Ik zat op het langste van de twee bankjes, links van het midden.

     Tijdens het omkleden deed ik net alsof ik voor me uit staarde, maar stiekem kwam ik ogen te kort. Godallemachtig, dit was nog eens iets anders dan de gymles op school! Wat een geweldige jongens… Ze waren zó groot en zó gespierd en zó stoer; ik werd ontzettend geil van al die gebronsde lijven om me heen, van de geur van bezweet ondergoed, maar vooral van al die grandioze bobbels… De ene onderbroek puilde nog verder uit dan de andere en overal om me heen lagen zware, dikke piemels lui opzij in een sportslip of hingen ze te slingeren in een slobberige boxershort. Nou, ik wist heel zeker dat ik in geen enkele Wehkampgids ooit een man had gezien met zo’n grote bobbel in zijn onderbroek als deze jongens hadden!

     Mo bleek een opvallend litteken op zijn linkerbeen te hebben; zo kon ik voortaan de tweeling uit elkaar houden als ze geen lange broek aan hadden.

     Helaas gingen al snel de judopakken aan en daarin kon ik niet veel onderscheiden, omdat die veel te wijd waren. Maar wel kon ik nu het verschil tussen Mo en Mokhtar weer zien, want Mo had een oranje band om zijn judojas en Mokhtar een gele. Bij mijn judopak zat een witte band.

Die judoles, die ging op zich best goed. Ik was slim en had een uitstekend geheugen, dus ik kon alle verschillende grepen en worpen makkelijk onthouden en na een of twee keer voordoen wist ik precies hoe het moest. Maar het judoën zelf, dat was natuurlijk andere koek. Ik was klein en tenger en absoluut niet sterk, en tegen die grote jongens, die allemaal heel gespierd waren en die hun hele leven niks anders hadden gedaan dan stoeien en sporten en vechten, kon ik natuurlijk niet op, voor geen meter. Het duurde nooit langer dan een halve minuut of zo’n jongen gooide me op de grond en nam me stevig vast in een houdgreep. Als ik daar niet binnen vijfentwintig seconden uit wist te komen, dan had hij gewonnen, zo waren de regels, en dan liet hij mij gaan. En ik kwam daar natuurlijk nooit uit, want die jongens waren allemaal veel te sterk. Maar godverdorie, wat genoot ik van die vijfentwintig seconden!

     Ik moest natuurlijk doen alsof ik probeerde te ontsnappen, dus ik had een droom van een smoes om de jongens vast te pakken, overal waar ik maar wilde, terwijl zij me krachtig tegen hun stoere, gespierde lijf aan klemden om me in bedwang te houden… Ik was vijfentwintig seconden in het paradijs. Als ik dat had geweten was ik jaren eerder op judo gegaan!

     De eerste keer moest ik tegen Abdoel, de Irakese jongen van zeventien. Die gooide me omver, liet zich op me vallen en trok me met zijn sterke armen stevig tegen zijn grotejongensborst aan. Ik deed alsof ik spartelde om los te komen en pakte hem bij zijn schouder en bij zijn nek en bij zijn been, en zelfs, dronken van overmoed, bij het allerbovenste gedeelte van zijn been, echt vlak bij zijn bil… Tjonge, wat was hij daar gespierd!

     De tweede keer moest ik tegen Moustafa. Die legde me voorzichtig op de grond en nam me in een houdgreep. Ik werd helemaal warm in mijn buik toen ik eindelijk dat grote, sterke lijf van Moustafa kon betasten; ik voelde tijdens het worstelen met mijn jongenshanden zijn armen, zijn schouders, zijn buik, zijn benen… En ik kwam vrij! Dat deed hij natuurlijk expres; ik zag dat de judoleraar erom glimlachte. Nog een keer nam Moustafa me in de houdgreep en klemde me tegen zijn gespierde borst en weer liet hij me in de laatste seconden gaan.

     Tijdens de derde houdgreep kwam mijn linkerbeen, stomtoevallig, tussen Moustafa’s dijen terecht. En of ik het nu wilde of niet, ik voelde de zware, stevige zwelling van zijn kruis… Deze keer deed ik net alsof ik volledig uitgeput was: ik hijgde als een hond. Maar ik verroerde geen vin, want ik was natuurlijk als de dood dat ik anders het contact met die bobbel zou verliezen! Vijfentwintig seconden lang vergat ik alles op de wereld en concentreerde ik me uitsluitend op wat ik voelde met mijn linkerbeen. En daarmee voelde ik dat Moustafa echt een enorme bobbel had, die middenlinks lag in zijn onderbroek – een strakke witte boxershort, dat had ik daarnet gezien in de kleedkamer – en ik voelde ook reliëf in de bobbel: ik kon precies waarnemen waar de bolling van zijn grote, stevige ballen eindigde en waar die van zijn dikke pik begon. Ik voelde de eikel in mijn been drukken, werkelijk waar. Ik meende zelfs – maar dat móest ik me haast wel verbeelden – dat ik de eikel zachtjes voelde kloppen…

     Terwijl hij me zo vijfentwintig seconden lang tegen zijn grote, sterke lichaam en tegen zijn dikke bobbel aan drukte, gloeide ik overal en werd mijn lijf helemaal slap in zijn armen.

Na afloop werd er druk gestoeid in de kleedkamer. Ik zat weer op een van de bankjes en probeerde neutraal voor me uit te kijken en te verbergen dat ik volkomen geobsedeerd was door al die geile grotejongenslijven om me heen, die langzaam werden ontbloot. Ik zat te trillen als een riet. Vandaag zou ik eindelijk voor het eerst in het echt de piemels van grote jongens gaan zien!

     Mokhtar kwam als laatste binnen. Hij vond geen plekje meer om te zitten, dus hij stond zich tussen de bankjes uit te kleden, schuin voor me, nog geen halve
meter bij me vandaan, met zijn kruis op mijn ooghoogte. Zijn judojas had hij al uitgetrokken en ik keek ademloos omhoog naar zijn borstspieren en naar zijn grote, donkerbruine tepels. Hij had een strakke, gespierde buik, helemaal onbehaard. Hij pakte de band van de judobroek achter zijn duimen en schoof die naar beneden. Daaronder droeg hij een lichtgrijze sportslip, waarin een enorme bobbel zat. Ik zag de contouren van een grote, dikke piemel, maar het viel me vooral op dat hij zulke gigantische ballen had. Ik denk dat ze wel zo groot waren als kippeneieren. Ze vulden zijn slip aan de onderkant helemaal op en drukten door hun omvang zijn lul een flink stuk omhoog.

     Toen hij zijn judobroek op de grond had laten vallen en een voet optilde om eruit te stappen, gaf Moustafa, die iets verderop zat, hem plotseling een harde duw tegen zijn schouder, waardoor Mokhtar precies mijn kant op viel, achterover bij mij op schoot. Ik voelde de onderkant van zijn harde, gespierde billen op mijn rechterbeen drukken, zijn taille lag op mijn linkerbeen en met zijn bovenlijf lag
hij links van mij. Ik werd bijna geplet onder het vallende gewicht van die grote jongen, maar ik voelde geen pijn, omdat ik volledig in beslag werd genomen door wat ik zag: links van me zijn borstspieren en zijn donkere tepels, rechts zijn stevige grotejongensbenen, maar het uitpuilende kruis van zijn lichtgrijze sportslip bevond zich in het midden, recht voor mijn neus. Ik zag in die slip, van heel dichtbij, de grote piemel en die reusachtige ballen zitten. Ze maakten zijn bobbel zo groot, dat die de pijpjes van zijn slip zelfs een stukje van zijn bovenbenen vandaan duwde, waardoor ik een eindje naar binnen kon kijken. Ik zag de zijkant van zijn scrotum strak gespannen zitten over de geweldige testikels. Ik zat helemaal verlamd op die bank en wist totaal niet hoe ik moest reageren. Het leek wel of mijn blik zat vastgezogen aan die bobbel, vlak voor mijn ogen, en ik kon aan niets anders meer denken dan aan die grote, dikke lul en die twee kolossale ballen in het uitpuilende onderbroekje op mijn schoot.

     De jongens lachten allemaal hard en Mokhtar krabbelde overeind en zei sorry tegen mij. ‘Geeft niks, hoor,’ riep ik, zo luchtig mogelijk. ‘Je kon er toch niks aan doen?’ Hij liep op Moustafa af en ze begonnen elkaar te stompen. Ik probeerde me af te wenden van die grijze sportslip, die zich nu in allerlei verschillende posities aan mij vertoonde, met die wijkende pijpjes waardoorheen ik de strakgespannen zak over die opgezwollen ballen kon zien zitten, en ik deed mijn uiterste best om naar de muur tegenover me te kijken, maar iedere keer opnieuw gleed mijn blik ernaartoe. Zijn tweelingbroer Mo begon zich er ook mee te bemoeien. Hij was in elk opzicht volkomen identiek aan zijn broer; zou hij dan ook zulke megaballen hebben? Het moest haast wel. Ik kon het nog niet zien, want hij had zijn judobroek nog aan. Maar straks… straks zou ik het weten…

Einde fragment.

Meer lezen?
Je kunt het boek hier kopen.