– 1 –

Met zijn voet duwde Harold de deur van het hokje wat verder open, zodat hij naar binnen kon kijken. Hij zoog hoorbaar lucht in zijn longen toen hij de man zag die voor hem in de sling lag. Rond de zestig. Naakt, op een leren tuigje na, en een kilootje of dertig te zwaar. De man lag met twee vingers in zijn opengesperde anus te soppen, terwijl hij wenkte met zijn hoofd en dwingende sisgeluidjes maakte. Harold stond een tijdje naar het tafereel te kijken, met een mengeling van fascinatie en huiver.

‘Pssst! Pssssssst!’

Toen trok hij zijn hoofd terug en zette de deur weer op de kier die hij aan had getroffen.

 

Het was niet zo druk in de darkroom. Uit een paar hokjes klonk gehijg en gescharrel, maar de rest was leeg, of er stond iemand in de deuropening te wachten. Her en der in de gangetjes stonden mannen voor zich uit of om zich heen te kijken, flesje bier in de hand. Harold nam ze een voor een op, maar vond geen aanleiding om tot actie over te gaan.

Hij hoefde vanavond ook niet per se, hoor. Hij was van het Centraal Station naar huis gelopen en hij had tegen zichzelf gezegd: kom, we pakken een biertje in The Web. Hij was ook niet bepaald gekleed op darkroombezoek: hij had een pak aan. Een krijtstreeppak zelfs. In het weekend kon je daar niet mee aankomen in een leerbar, maar door de week, vroeg op de avond, nam men daar doorgaans geen aanstoot aan. Dan waren er wel meer mannen die geen fetisj-outfit droegen maar hun gewone kloffie, omdat ze alleen even wat kwamen drinken op weg naar huis; in de zomer zag je wel eens iemand in een korte broek, die naar het strand was geweest, en in deze tijd van het jaar, waarin de mensen hun kerstinkopen deden, liep er af en toe iemand met volle Bijenkorftassen te sjouwen. Nee, door de week kwam het allemaal niet zo nauw. Hij moest alleen even goed kijken voordat hij ergens op ging zitten of tegenaan ging staan.

Vooruit. Nog één biertje en dan schluss. Hij draaide zich om en liep de trap af.

 

Terwijl hij aan de bar stond te wachten keek Harold om zich heen. De schemerige ruimte was versierd met dennengroen en kleine lichtjes, maar verder was het interieur natuurlijk vooral stoer: ongeverfd hout, ijzer, leer. De meeste bezoekers waren min of meer van zijn generatie; hij was zesenvijftig. Je zag in het darkroomcircuit natuurlijk ook jongere en oudere mannen, maar het overgrote deel leek toch ergens tussen de vijfenveertig en de zestig.

Zelf zag hij er voor zijn leeftijd prima uit. Ja, zijn haar werd wat dunner en zijn huid zat niet meer zo strak als vroeger, maar doordat hij consequent iedere week tien uur fietste en hardliep, was hij in elk geval slank en fit. Dat fietsen en lopen deed hij liever dan dat hij zich in dat narcistische sportschoolcircuit begaf. Voor zijn schouders en zijn billen deed het niet veel, maar hij had de mazzel dat hij een flink ding tussen zijn benen had, en het kostte hem nooit veel moeite om iemand te vinden die daarop tippelde.

En zelf ging hij ook niet voor Mr. Gorgeous. Zijn sekspartners waren meestal wel iets jonger dan hij zelf – hij was gesteld op een ronde kont en die waren onder vijftigers dun gezaaid – maar hij had aanzienlijk minder last van jeugdobsessies dan veel van zijn leeftijdsgenoten. Tuurlijk, mannen van dertig waren doorgaans aantrekkelijker dan mannen van vijftig, wie zou het bestrijden? En als hij in een pornofilm een jongen van twintig zag, dan was hij innig dankbaar voor de scherpte van zijn beeldscherm en genoot hij hartstochtelijk van die volmaakte welvingen en van die gladde, puntgave huid, van dat kleine, onschuldige, roze sterretje, van de frisheid van die oogopslag: godsamme, wat lekker! Voor de masturbatiefantasie was het allemaal verrukkelijk. Maar de rauwe werkelijkheid was anders. Als je zesenvijftig was, goodlooking of niet, dan stonden de twintigers en dertigers niet voor je in de rij, zo simpel was het. En hoe groter het leeftijdsverschil, hoe hoger de prijs.

Die prijs kon verschillende gedaanten aannemen. Je had businessjongens, daar was het heel overzichtelijk: je moest betalen en dan mocht je erop. Maar in de meeste gevallen ging het indirecter. Harold was niet onwetend op dat vlak, want hij kende nogal wat mannen met jongere vriendjes. Soms veel jonger. En als hij zag hoe dat eraan toeging, dan zat hij daar niet op te wachten. Dan vond hij de prijs voor die jeugdige schoonheid veel te hoog.

Vaak waren die vriendjes afkomstig uit verre landen. Brazilië, Cuba, Thailand. Mooie jongens, hoor. Práchtig! Maar duur in het onderhoud. Niet in het begin. Dan waren ze versmolten met de weldoener die hen had gered van de armoede en meegetroond naar het felbegeerde West-Europa. Dan gingen ze braaf mee naar alle etentjes en feestjes en dan werd er ostentatief getorteld tussen de oudere witte geluksvogel en de jonge bruine sprookjesprins. Nee, en vanzelfsprekend gingen ze Nederlands leren. Ze zouden immers werk gaan zoeken? ‘My friend is rich, but I want my own career,’ heette het dan. Hoe vaak hij die woorden al niet had gehoord, uit zo’n mond met parelend witte tanden, begeleid door een trouwhartige blik van die beeldschone Bambi-ogen. Drie maanden. Dan hoorde je niks meer over de Nederlandse les en dan kwam voornoemde geluksvogel steeds vaker alleen naar de dinnerparty’s, omdat Juan of Antonio dringender bezigheden had. Maar niet met ‘his own career’, helaas. Want áls dat bronzen pantertje nog een keer een roezemoezende salon binnen kwam wandelen, dan was dat steevast met een verdwaasde blik en verwijde pupillen. Nog een paar maanden later kwamen de dramaverhalen over de in de prak gereden sportauto’s, de feestjes die eindigden in vechtpartijen en de gerechtelijke procedures. Nou, bedankt. Harold vond die jonge jongens hartstikke lekker, maar hij had helemaal geen zin in het gelazer dat eraan vastzat.

 

Lees meer