‘Is het nou porno of niet?’

‘Nou en of. Maar het is… politieke porno.’

‘O. Ik zit al heel lang in de business, maar “politieke porno”… Daar heb ik nog nooit van gehoord.’

‘Het gaat een beetje in de richting van FEMEN. Ken je dat?’ Peter schudde het hoofd. ‘Dat zijn Oekraïense feministes die actie voeren met hun blote tieten. Als ze bijvoorbeeld demonstreren tegen de katholieke kerk, dan springen ze topless boven op de pausmobiel. Daarmee halen ze wereldwijd het nieuws, en daar gaat het ze dan ook om.’

 

Boudewijn en Peter liepen over een uitgestorven strand, van Zandvoort naar het zuiden, in de richting van Noordwijk. Het was een uitgesproken kille ochtend in april van het jaar 2014, die ook nog eens met mist was begonnen, zodat Peter had gevraagd of Boudewijn wel helemaal lekker was, toen die had voorgesteld om naar het strand te gaan. ‘Je zet maar een warme muts op,’ had Boudewijn gezegd. ‘Ik wil ergens lopen waar ik zeker weet dat niemand ons hoort.’ Maar toen ze waren gearriveerd, was de lucht al wat droger en zelfs brak her en der het grijze wolkendek even open.

 

Boudewijn keek opzij naar Peter terwijl ze voortstapten langs de vloedlijn. Hij had de man leren kennen toen ze samen de moord hadden opgelost op een jongen die als model meewerkte aan een erotische website van Peter (deze geschiedenis wordt beschreven in Sleepingbeauty.nl, in Jongenssprookjes Deel 3). Hoewel Boudewijn al vanaf zijn vroegste jeugd verzot was op porno – vooral verhalen, dat was zijn passie, maar van sommige films en foto’s kon hij ook erg genieten – was dat de eerste keer geweest dat hij iemand ontmoette die in de porno-industrie werkte. Hij vond het in het begin best even spannend, maar had al snel gemerkt dat hij deze Peter volledig kon vertrouwen.

 

‘Vertel me eens wat jij vindt van de situatie van homo’s in Rusland,’ zei Boudewijn.

‘Nou, die is niet best. Godsamme, je zult er maar wonen. Ik heb een paar keer zo’n filmpje voorbij zien komen, van dat geteisem dat jonge homootjes te grazen neemt en die rotzooi op internet zet, maar ik kan het niet afkijken. Ik word er niet goed van.’

‘En vind je dat daar iets tegen zou moeten gebeuren?’

‘Daar had alláng iets tegen moeten gebeuren! Zeker omdat niemand daar dat tuig een strobreed in de weg legt. Volgens mij hadden we vorige maand gewoon niet naar die Winterspelen daar moeten gaan.’

‘Ze zeiden dat de Russische LHBT’s geen boycot wilden, omdat de hetero’s dan nog bozer op ze zouden worden.’

‘Tuurlijk. Kinderen die door hun vader worden mishandeld zeggen ook altijd dat je niet naar de politie mag gaan, omdat ie dan nog harder gaat slaan. Maar… moet je daarnaar luisteren? Ik was pas in Zuid-Afrika; als Amsterdammer word je daar nog steeds door iedereen geknuffeld omdat onze stad indertijd vooropliep bij de boycot.’

‘Een boycot die gewerkt heeft! En als in Sotsji alleen landen als Kirgizië, Iran en Oeganda waren verschenen, aan de startstreep én op de tribune, dan weet ik nog niet of die Russen geen eieren hadden gekozen voor hun geld. Maar waar moesten wij het mee doen? Met een “kritische dialoog”… Nou, die heeft geen reet uitgehaald.’

‘Natuurlijk niet. Poetin wilde beelden van Mark Rutte die op de tribune met een vlaggetje zat te zwaaien en van Willem-Alexander die pils met hem zat te drinken. Toen hij die beelden in zijn zak had, konden ze doodvallen met hun kritische dialoog.’

‘Wie verzint het ook om een kritische dialoog te voeren met terroristen? Voeren we soms een kritische dialoog met Al-Qaida?’

Peter bleef prompt stilstaan. ‘Terroristen?’

‘Natuurlijk!’ Boudewijn stopte ook. Een eindje verderop vocht een zwerm meeuwen krijsend om een dode vis die was aangespoeld. ‘Het zijn niet zomaar misdrijven, het is zuivere terreur. Kijk, joodse jongeren hebben tenminste joodse ouders, en zwarte jongeren hebben zwarte ouders. Maar homojongeren hebben hetero-ouders! En heterobroertjes en -zusjes, en ze zitten op een heteroschool in een heterostad. Die kids zijn stervenseenzaam, die móeten elkaar opzoeken. Maar de angst dat achter elke internetdate een stelletje fascisten kan zitten, en dat je wordt ondergepist en verkracht met een bierfles en dat dat nog op internet komt ook, terwijl de politie je alleen maar uitlacht, die angst veroordeelt ze tot een isolement. Ze durven geen contacten meer te leggen! Zowel het mishandelen zelf als het gedogen ervan beoogt niets anders dan de homocommunity te vernietigen door het zaaien van angst. Nou, als dat geen terreur is, dan weet ik het niet meer.’ Boudewijn liep weer verder.

 

Lees meer